به نام بهترین همراه زندگیم
من عاشق این 2 تا شعرم
با توام
ای لنگر تسکین!
ای تکان های دل !
ای آرامش ساحل!
با توام
ای نور !
ای منشور !
ای تمام طیف های آفتابی!
ای کبود ارغوانی!
ای بنفشابی!
با توام ای شور ! ای دلشوره ی شیرین !
با توام ای شادی غمگین!
با توام ای غم! غم مبهم !
با توام ای نمی دانم !
هر چه هستی باش!
اما کاش.
نه جز اینم آرزویی نیست:
هر چه هستی باش! اما باش!
( قیصر امین پور)
صدا كن مرا
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است
كه در انتهای صمیمیت حزن می روید
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراك یك كوچه تنهاترم
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی كرد
و خاصیت عشق این است .
كسی نیست
بیا زندگی را بیم ، آن وقت
میان دو دیدار قسمت كنیم
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم
بیا زودتر چیزها را ببینیم
ببین ، عقربك های فواره در صفحه ی ساعت حوض
زمان را به گردی بدل می كنند
بیا آب شو مثل یك واژه در سطر خاموشی ام
بیا ذوب كن در كف دست من جرم نورانی عشق را .
مرا گرم كن .
در این كوچه هایی كه تاریك هستند
من از حاصل ضرب تردید و كبریت می ترسم
من از سطح سیمانی قرن می ترسم
بیا تا نترسم از شهرهایی كه خاك سیاهشان چراگاه جرثقیل است
مرا باز كن مثل یك در رو به هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد
مرا خواب كن زیر یك شاخه دور از شب اصطكاك فات
اگر كاشف معدن صبح آمد ، صدا كن مرا
و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشتان تو ، بیدار خواهم شد
و آن وقت حكایت كن از بمب هایی كه من خواب بودم و افتاد
حكایت كن از گونه هایی كه من خواب بودم و تر شد .
و آن وقت من ، مثل ایمانی از تابش استوا گرم
تو را در سرآغاز یك باغ خواهم نشانید
صدا کن مرا صدای تو خوب است
(سهراب سپهری)
درباره این سایت